قرائت به وجهی از وجوه احتمالی نص قرآن اطلاق می گردد و آن اصطلاحی است قدیمی که بازگشت آن به دوران صحابه پیامبر اکرم ( ص ) می رسد . بر همین اساس دانش قرائت را باید از کهن ترین دانش های اسلامی و دارای شأن و منزلتی عظیم بشمار آورد زیرا اولین آموزش صحابه از علوم دین ، حفظ قرآن و قرائت آن بوده است . پس از رحلت پیامبر اکرم ( ص ) گروهی از اصحاب ایشان به جمع آوری قرآن در مصحف هایی دست زدند از جمله : عبدالله بن مسعود ، اُبیّ بن کعب ، معاذ بن جبل ، مقداد بن اسود ، این افراد در مواردی درباره ضبط نصّ قرآن و یا چگونگی قرائت آن با یکدیگر اختلاف داشتند از این رو مصحف های صحابه با یکدیگر اختلاف پیدا کرد و از آنجا که مردم هر منطقه از مناطق جهان اسلام ، قرآن را بر حسب مصحف آن صحابه که نزد آنان بسر می برد ، قرائت می کردند نص قرآن به صورت مختلف قرائت گردید بطـوری که مردم کوفه قـرائت « ابن مسعود » و اهل بصـره قرائت « ابوموسی اشعری » و مردم شـام قرائت « ابی بن کعب » را پذیرفته و دیگر مناطق نیز به همین نحو از قرائت یکی از صحابیان تبعیت می کردند .
